Topbadminton in tijden van corona
Al meer dan acht maanden ligt de wereld op zijn gat. Corona houdt ons nog steeds in zijn greep: we werken vanuit huis, kunnen niet meer spontaan bij familie op bezoek, met onze vrienden naar de kroeg of gezellig samen shoppen. Ook samen sporten blijft een uitdaging op anderhalve meter en zonder fysieke high-fives. Maar hoe zit het voor onze topbadmintonners? Badminton is niet alleen hun passie, maar ook hun beroep, hun leven. Hoe is het om als topbadmintonner niet meer te kunnen doen waar je voor leeft. Robin Tabeling, Debora Jille, Iris van Leijsen en bondscoach Ruud Bosch vertellen hun verhaal.
Wanneer ik Robin spreek hebben alle topbadmintonners een weekje vrij. Robin geniet ervan zegt hij, even lekker uitwaaien en uitrusten. Zijn laatste toernooi voor de lockdown was de All England. Robin vertelt: "In het begin van de eerste lockdown waren we best afgezonderd en konden we ook niet trainen, maar ik kwam in die eerste anderhalve week ook tot rust. 2019 was best een druk jaar geweest en ik vond het wel fijn om meer thuis te zijn en in een goed ritme te komen. In mei kwam het besef dat het allemaal wat langer ging duren en heb ik me erbij neergelegd dat ik voorlopig geen toernooi meer zou spelen. Ik had daar redelijk snel mijn rust in gevonden en mijn mindset aangepast."
In de afgelopen acht maanden is er vooral veel getraind, maar door het niet spelen van wedstrijden missen de toppers wel uitdaging. In het najaar zijn ze naar Duitsland gegaan om bij de Duitse selectie te trainen, ter afwisseling en motivatie. Er was een stukje competitie in verweven om de spelers te prikkelen en scherp te houden voor als ze straks weer echt de baan op gaan.
"We mochten als topsport gelukkig snel weer starten en konden vrij snel weer normaal trainen, maar nu het zo lang duurt en er geen toernooien zijn is dat soms best lastig." vertelt Ruud. "Het is belangrijk om de motivatie erin te houden. Toen er weer competitie gespeeld mocht worden zag je dat dat voldoening bracht. Het deed goed. Nu alles weer stil ligt gebruiken we onze tijd niet alleen om fysiek sterk te blijven, maar besteden we ook veel tijd aan het groepsproces en de dynamiek binnen de groep. Het is belangrijk om te leren denken vanuit een teamgevoel, wat best lastig is voor een individuele sporter. Leren communiceren over wat goed of niet goed gaat en het geven van complimenten is daar een onderdeel van. In deze onzekere tijden waarin doelen soms wegvallen is het belangrijk dat je leert delen wat je dwars zit."
"Ik vind het best lastig nu ik geen doel meer voor ogen heb om gemotiveerd te blijven," beaamt Debora. "Ik hou van wedstrijden spelen, de dynamiek ervan, de uitdaging. Het goede gevoel van winnen had ik heel erg onderschat. Maar ook de spanning, de strijd en uitvechten wie de baas is mis ik."
"Ik hoop heel erg dat de kwalificatie voor het EK gemengde teams in december doorgaat, net als de competitie in Denemarken. Als de competitie weer is gestart, dan heb ik weer een doel. De onzekerheid vind ik het moeilijkst. Toch neem ik dit soort leerlessen met me mee. We worden als team meer op elkaar aangewezen en uiteindelijk komen we er samen mentaal en vriendschappelijk sterker uit! We zijn een kleine, maar hechte groep en ook de nieuwe spelers worden goed opgenomen in de groep."
Het is zeker een uitdaging om als nieuweling te starten op Papendal ten tijden van corona. Eentje daarvan is Iris. Ze is 16 jaar en sinds juli zit ze intern op Papendal. "Het was even wennen, maar ik heb het nu heel erg naar mijn zin. Alle jeugdsporters zitten hier bij elkaar, dat is leuk, al zijn de gemeenschappelijke ruimtes op slot en moeten we in de wandelgangen mondkapjes op."
"Mijn laatste toernooi was eind februari en in het begin vond ik dat niet zo erg. Nu vind ik het wel lastig, omdat ik mijzelf niet kan meten met badmintonners uit andere landen. Uiteindelijk doe je het toch voor de toernooien en dat gaat nu niet. Het is behoorlijk balen, maar het is nu eenmaal zo. Ik ben blij dat we mogen trainen. Ik zou nooit willen stoppen, maar soms moet ik wel even doorzetten. Toch voel ik me mentaal sterker. De band onderling is goed en gezellig. We helpen elkaar en dat is fijn."
Hoe ziet de toekomst eruit?
"Ik ben bang dat corona zal blijven overheersen", zegt Robin, "dat er continue getest gaat worden en dat je niet meer de zaal in kan om te kijken. Als ik constant in mijn hotelkamer moet zitten en niet meer naar andere wedstrijden mag kijken, dan zou ik dat heel moeilijk vinden."
"Selena en ik trainen voor de Spelen in 2021, begin mei horen we definitief of we doorgaan. Ik heb er zin in en wil er vol voor gaan. Ik vind het heel jammer dat Jelle is gestopt, we waren een sterke dubbel en we stonden er goed voor, maar ik vind de focus ook wel erg fijn. Er zijn een hoop wedstrijden die meetellen voor de ranking die ingehaald moeten worden. Ik heb zin om weer te spelen en de prikkels krijgen."
Ruud: "We dragen als topsporters een extra verantwoordelijkheid. Het mondkapje is een bepaald soort standaard geworden, net als straks het testen bij elk toernooi. Qua toernooien wordt momenteel niets meer gecanceld of vooruitgeschoven, toch is het niet zo makkelijk om zomaar ergens naar toe te gaan. Per land zijn de regels anders. In januari 2021 zijn er twee toernooien in Thailand, maar daar naar toegaan betekent minimaal zeven dagen en maximaal twee weken in quarantaine zitten. Dat vinden spelers te lang, zeker omdat ze dan al tijdens de feestdagen weg moeten. Vanuit de BWF krijgen we ook niet altijd heldere antwoorden en dat maakt het onzeker."
"Ik hoop dat badmintonnend Nederland weer gauw de baan op mag, dat de competitie snel weer van start gaat en dat we weer toernooien kunnen spelen. En vooral dat we gezond blijven en dat alles weer een beetje normaal wordt."